صحبت مستقیم در مورد پرانتز برای بزرگسالان

به همین ترتیب ، مطالعه حاضر نشان داد كه دانش آموزان در شناسایی صحیح سوء استفاده از زاویه کلاس II ، بخش 1 (شکل 3) مشكل داشتند ، زیرا فقط نیمی از افراد نمونه این كار را به درستی انجام دادند. مشخص شد كه دانش آموزان در مورد مفهوم رابطه زاویه کلاس II شك دارند ، از آنجا كه 32٪ از آنها (شكل 4) مشكل را تنها در یك طرف قوس دندانه داری (كلاس یك طرفه) نشان می دهند.

اکثریت قریب به اتفاق پاسخ دهندگان می توانند به راحتی وجود انحراف خط وسط دندان ، وجود افزایش بیش از حد اضافی ، دیاستم ها و اوربیت (شکل 4) را درک کنند ، زیرا همه این ویژگی ها در ناحیه قدامی قوس های دندانی قابل مشاهده است. آنها همچنین تعیین کردند که مشکل موجود باید توسط یک متخصص درمان شود ، زیرا 95٪ دانش آموزان (شکل 5) بیمار را به یک متخصص ارتودنسی ارجاع داده اند.

در تجزیه و تحلیل شکل 6 ، نشان می دهد که 41.7٪ از نمونه نشان دهنده درمان هنوز در دندان شکنی است ، به این نتیجه می رسد که دانش آموزان نتوانستند مفهوم زمان بهینه درمان را برای کلاس II درک کنند. شروع درمان ارتودنسی در این مرحله به متخصص ارتودنسی اجازه نمی دهد تا مشکل اصلی بیمار را به طور موثری حل کند: تغییر مسیر رشد و پیشرفت فک ها ، بستن بیمار به مدت طولانی درمان. همین استدلال در مورد 7.9٪ افرادی که در طول دندانپزشکی دائم درمان را نشان داده اند صدق می کند ، با توجه به اینکه دیگر نمی توان مشکل اسکلتی این بیمار را اصلاح کرد ، آنچه در این حالت با استخراج پرمولرهای فوقانی فوقانی برای استتار ارتودنسی قابل درمان است.

اگرچه نشانه هایی برای معالجه اولیه بیماران کلاس II ، در دو مرحله بسیار مکرر است ، اما 3 برنامه درمانی برای بیماران در حال رشد باید به شکلی بحرانی تر انجام شود ، ارزیابی نه تنها نتایج ، بلکه وزن همه هزینه های روانی ، بیولوژیکی و مالی اساس تصمیم اختلاف نظرها در مورد درمان زودرس را می توان به راحتی در ادبیات یافت و بنابراین بحث در مورد موضوعات خاص مربوط به اعتبار آنها حائز اهمیت است. 16- نشانه درمان زود هنگام باید در مواردی که دارای ناهماهنگی شدید اسکلتی هستند ، محدود شود ، زیرا رشد مشاهده شده در طول رشد رشد کافی نخواهد بود. برای رسیدن به نتایج بهینه ، از اجتناب از تصحیح اسکلت در طی درمان جامع ارتودنسی جلوگیری می شود.

لازم به تأکید است که بیماران مبتلا به این نوع مشکل دکتر ارتودنسی ابتدا توسط یک دندانپزشک عمومی و / یا کودکان مشاهده می شود و بنابراین آنها هستند که بیماران را برای توضیحات بیشتر در مورد وضعیت به بیمار یا سرپرست قانونی آنها به یک متخصص ارتودنسی ارجاع می دهند. به همین دلیل ، این متخصصان باید از مناسب ترین مرحله برای شروع درمان آگاه باشند ، که به طور ایده آل در زمان رشد بلوغ ، هنگامی که اصلاح با اثربخشی و کارآیی بیشتری انجام می شود. با وجود این شواهد ، آنچه در واقع اتفاق می افتد این است که بسیاری از کارشناسان هنوز تصحیح زودهنگام این مال اکلوژن را پیشنهاد می کنند .3 ، 26 یک بررسی سیستماتیک اخیر که در کتابخانه کوکران 11 منتشر شده است ، این استدلال را تقویت می کند که ارتودنتیست ها نباید اصلاح اولیه کلاس II را انجام دهند ، زیرا کمی می تواند باشد. برای تأثیرگذاری بر پیش بینی یا تغییر در اجزای اسکلتی صورت با استفاده از روش ارتودنسی انجام می شود. علاوه بر این ، بهترین نتیجه با تغییر در اجزای دندالواولار در طول رشد انجام می شود. بنابراین ، بهترین سن برای شروع درمان کلاس II بین 9 تا 13 سال یا به طور خاص هنگامی که بیمار شروع رشد رشد بلوغ را تجربه کرده است. این امر بر وم متخصصان برای تشخیص و شناسایی خصوصیات بالینی و فردی بیماران خود تأکید می کند ، بنابراین می توان آنها را در بهترین زمان برای اصلاح مشکل به متخصص ارتودنسی ارجاع داد.

با توجه به مشکلات مربوط به مال اکلوژن کلاس II زاویه ، دانشجویان و پزشکان آینده باید به طور جدی از این امر مطلع شوند که اصلاح ارتودنسی از نزدیک با مرحله رشد بلوغ بیمار ارتباط دارد. آنها باید با اطلاعاتی در مورد نشانگرهای بلوغ اسکلتی ، که می توانند از نظر بالینی ارزیابی شوند ، به آنها قدرت دهند. این مهم است که پزشکان قادر به تفکیک بین سن دندانپزشکی و سن اسکلت باشند ، زیرا مطالعات نشان می دهد که هیچ مکاتبی بین این دو شاخص وجود ندارد.